Autor: Rafał Woś

Bezrobocie jest dziś niskie. W Polsce rekordowo, co dziwi zwłaszcza tych, którzy pamiętają jeszcze początki XXI w. i plagę wymuszonej zawodowej bezczynności oraz braku perspektyw. W Europie Zachodniej bywało już lepiej – zwłaszcza w złotym okresie powojennego „kapitalizmu z ludzką twarzą”. Ale bywało też gorzej. Zwłaszcza po kryzysie roku 2008.

Bogaci nie uciekają przed podatkiem majątkowym. Tylko co z tego?

Wbrew alarmistycznym przepowiedniom podwyżki płacy minimalnej okazały się cennym sojusznikiem w walce z kryzysem inflacyjnym. I to nie tylko w Polsce.

Tak, Wysoki Sądzie, przyznaję się do winy. Tak, przeczytałem pierwszą w życiu książkę o planowaniu neurolingwistycznym (NLP). Zrobiłem to niechcący, przez gapiostwo i nieuwagę. Proszę, Wysoki Sądzie, o możliwie najłagodniejszy wymiar kary. Zwłaszcza że nie żałuję. A powiem nawet więcej: całkiem mi się podobało.

Debata ekonomiczna pełna jest chwytliwych haseł, które po głębszej analizie okazują się wydmuszkami. Tak zwana spirala płac i cen zdaje się jednym z takich właśnie przypadków.

Są na tym świecie trzy rzeczy pewne. Śmierć, podatki oraz to, że Grzegorz Kołodko raz na rok (góra dwa) napisze coś grubego na 400 stronic. Przyznam, że kiedyś mnie to jego pisanie denerwowało.

Coraz więcej ekonomistów proponuje to, co powinno się wydarzyć już dawno temu, to znaczy złożenie do grobu fiskalnych i antyzadłużeniowych reguł Unii Europejskiej. Na wystawny pogrzeb nie zasłużyły. W ciągu ostatnich dwóch dekad narobiły wiele niepotrzebnego zła, omal nie przewracając całej integracji europejskiej.